دمی با خودمان
بسم الله الرحمن الرحیم
سپاس خدای را که توانستم در سال 1395 نیز درخدمت شما خوانندگان گرامی باشم و ضمن عرض تبریک سال نو شمسی بر شما حلول ماه مبارک رجب را نیز تبریک میگویم .
زمانه زمانه غریبی است هر جا که مینشینیم بحث های اقتصادی سیاسی و عقیدتی به راه است و همه ی ما سرمان درد میکند برای همین حرفها چه بسیار انسانهایی که با دیدن پیرزنی رنجور در یک بستنی فروشی قلبشان به درد می اید از اینکه چرا او نمی تواند با التماسی که از دکان دار کرده تا به اندازه هزار تومان بستنی به او بدهد به مقصودش نمیرسد!!؟؟؟
چرا ؟ چون به جاب پنج سکه ی دویست تومانی تنها چهار سکه ی دویست تومانی دارد.
چه چیز در این دنیای پر از مکافات ما هست که نمیگذار پیرزنی در بک بعد از ظهر جمعه خنکای بستنی را بچشد؟دوستی دارم که با دیدن این صحنه اشک در چشمانش حلقه زد و حتی در واگویه کردن آن نیز نمی توانست جلوی سیل اشکهای خود را بگیرد. فردی دیگر نیز هست که در بلاد غریب همچنان که در اوج لذت و ثروت زندگی میکند هر روز بعد از ظهر از پدرش که گاری هات داگ فروشی دارد یک ساندویچ یک دلاری را به 125 سنت میخرد به امید اینکه یک کوارتر به پدرش کمک کرده باشد .
همه اش همین است وجوه انسانی ما ؟؟؟ وجوه معنوی به درک بگذار در کوزه آبش را بخور . مردانگی و شرافتمان کجا بود زمانی که اینها را دیدیم و حتی متاثر هم نشدیم ؟و شاید هم شدیم اما اینها کافی است ؟ ان دوستم خیلی حساس است. اما باید چه کنیم ؟؟ خاک را بر فرق چپمان بریزیم یا راستمان که داعیه ی اسلام و شیعه را داریم و به همسایه مان!؟ نه به دوستمان!؟ نه به خویشانمان هم رحم نمیکنیم. . علی یکی بود و دیگر نیست و تمثالی هم ندارد اما همه میدانیم نیمه شب کارش بردن نان بر در خانه ی مساکین بود کجایند انانی که باید علی وار زندگی کنند؟؟؟ کجایند انانی که باید پشتشان نشیمنگاه کودکان یتیم بیوه زنی باشد . کجایند ؟؟؟ کجایییم؟ خیر سرمان مسلمانیم !!!!!!!!!!!
یادم رفت اصلا حواسم نبود خیر سرمان انسانیم.
